Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Lisa
van een man die wilde samenwonen met een LAT-vrouw
Ik zag haar voor het eerst in de vertrekhal van de luchthaven. Ze was precies het tegengestelde van het soort meisje, waar ik op dacht te vallen. Mijn vorige vriendin was mediterraan. Donker, klein, temperamentvol. Zij was net iets te lang, te blond, te blank. Ik haalde mijn schouders op en hervatte de conversatie met mijn reisgenoot.
Cairo, de aankomsthal. Warm, zwoel. Daar was ze weer. Voor me in de rij voor de paspoortcontrole. We raakten aan de praat. Blijkbaar behoorde ze tot mijn reisgezelschap. Lisa heette ze, 26 jaar. Zes jaar jonger dan ikzelf. Ze had zich alleen ingeschreven voor de reis en zou haar kamer delen met een ander meisje. Na de paspoortcontrole stapten we de bus in naar het hotel. Daar zocht ze me opnieuw op. We praatten nog wat en op mijn kamer aangekomen viel ik in slaap.
De volgende dagen bleef ze me opzoeken. En ik haar. We bleven iets achter de groep lopen en praatten honderduit. Ik vond nog steeds dat ze mijn type niet was. Te jong, te druk, te naïef. Maar ik voelde me gevleid door de aandacht en ze was heel lief en grappig zoals ze er altijd bijliep met haar eeuwige rode hoedje. Als ik haar zag kon ik niet anders dan glimlachen.
Wanneer het gevoel ontstond dat ik meer voor haar voelde? Ik weet het echt niet meer. Ik weet nog wel wanneer ik het besefte. We overnachtten in de open lucht op een bootje aan de oever van de Nijl. De hele avond had ze naast me gezeten en hadden we gepraat. Vlak voor we gingen slapen dook haar kamergenootje tussen ons in. Ik wilde protesteren, maar ik durfde het niet.
Die nacht sliep ik nauwelijks. Eerst door de ergernis, later door de kou. De hemel was helder, helderder dan ik ooit in mijn leven had gezien. Nog nooit had ik zoveel vallende sterren gezien. En bij elke ster wenste ik om een toekomst met haar.
De dagen daarna waren een marteling. Ik wilde haar zeggen wat ik voor haar voelde. Maar er was altijd de groep. Nooit waren we alleen. Verder was er ook nog mijn reisgenoot. Ik wilde hem niet in de steek laten. Samen uit, samen thuis. Ik nam het besluit om haar pas na de vakantie te benaderen. Dat was makkelijker voor iedereen.
Toen kwam opeens de kans, waar ik op gewacht had. We gingen met een aantal mensen naar een openluchtdisco. Ik was nooit zo’n discoganger, maar ach, het was vakantie en het was weer eens wat anders. Het begon rampzalig. We dansten wat en Lisa was de fanatiekste. Een aantal mannen om haar heen vonden dat wel interessant en kwamen langzaam in haar buurt. Ik vond het verschrikkelijk, maar wat kon ik doen? De rest van de groep wilde gaan zitten en wat drinken. Ik vroeg Lisa of ze meeging, maar ze wilde nog wat blijven dansen. In haar eentje. Ik had de keuze: bij haar blijven en mezelf mogelijk voor schut zetten of er het beste van hopen en doen of het niet uitmaakte. Ik koos het tweede.
Mijn mond op centimeters van de hare
De groep was gezellig, maar ik had er geen oog meer voor. Het enige wat ik dacht is: ‘dit was het dan. Mijn kans is voorbij’. Een half uurtje later kwam Lisa terug. In haar eentje. Nog lacherig om een doorzichtige versierpoging van een vage Egyptenaar. Dat viel dus mee.
Laat in de nacht besloot de groep terug te gaan naar het hotel. Lisa was het hier niet mee eens. Ze wilde nog even blijven. Ik stond voor hetzelfde dilemma als eerder op de avond. Dit keer besloot ik echter het risico te nemen. Misschien was dit de enige kans om haar alleen te zien te krijgen. Ik bleef.
We dansten wat, we praatten wat. Ze leek alleen oog voor mij te hebben. Door de luide muziek stonden we heel dicht bij elkaar om elkaar te kunnen verstaan. Mijn mond op centimeters van de hare. Ik wilde haar kussen, maar ik wist niet zeker of ze echt iets voor me voelde.
Ik probeerde het gesprek te sturen en meer duidelijkheid te krijgen, maar ik vond niet de juiste woorden. Het begon vroeg in de ochtend te worden en ik wist het niet meer. Vond ze me nu leuk of niet? Uiteindelijk besloten we kort voor het sluiten van de disco maar terug naar het hotel te lopen. Vlak voor het hotel hield ik in en besloot haar over mijn gevoelens te vertellen. Ze liep echt met grote passen door en wenste me welterusten. Die nacht sliep ik niet.
De volgende dag aan het ontbijt was ik op. Ik vroeg Lisa om met ons mee te gaan die dag, maar ze wilde terug naar bed, uitslapen. Ik baalde, maar begreep het. ’s Avonds aten we met zijn vieren en ze praatte met iedereen, behalve met mij. Ik had mijn kans verprutst.
Een nacht en een bootreis later. Een nieuw hotel midden in de woestijn. Erg luxe, maar niks te beleven. Uit ellende pakten we ’s avonds maar de bus naar het dichtstbijzijnde stadje, Dahab. Het was gezellig. Lisa zocht me weer op. Ik zette mezelf voor schut door een kaart te kopen voor het dubbele wat zij er voor betaald had.
We aten wat en pakten de bus terug naar het hotel. Mijn reisgenoot voelde zich niet lekker en ging naar bed. Samen met Lisa en haar kamergenote nestelde ik me bij het zwembad en we praatten nog wat op ons gemak. Na een half uurtje excuseerde Lisa haar kamergenote zich en waren we weer alleen. Ik besefte dat als ik deze kans niet zo grijpen er waarschijnlijk nooit iets zou gebeuren. En waar maakte ik me druk om? Ik was 32 en ik zou een vrouw niet eens duidelijk kunnen maken wat ik voelde?
Ik schoof langzaam mijn been naar het hare. Tot onze benen elkaar raakten. Eerst ‘per ongeluk’. Ze trok niet terug. Ik ook niet. Ik schoof nog iets dichter en ze vond het prima. Maar nu. Ik kreeg het gesprek weer eens niet gestuurd waar ik naar toe wilde. Goed, als het moment dan niet vanzelf ontstond, moest ik het zelf maar creëren. Dan maar met de botte bijl. Ik vertelde haar dat ik haar leuk, zelfs meer dan leuk vond en het was wederzijds. Hoe had ik kunnen twijfelen. We praatten en kusten tot vroeg in de ochtend.
De volgende dagen waren geweldig. We besloten niks aan de groep te laten merken en deden alles ‘stiekem’. We wachtten tot de groep een hoek omging en als we uit het zicht waren omhelsden we elkaar innig. Een aanraking onder tafel tijdens het eten. Na het eten knepen we er samen tussenuit om een rustig plekje op te zoeken om samen te zijn.
De avond dat we terugvlogen wisselden we telefoonnummers uit. Ze zei nog ‘Ik wil het wel een beetje rustig aandoen’. Ik vond dat prima. Ik had altijd alleen gewoond en was daar tevreden mee. Ik besloot rustig aan te kijken hoe het zou lopen.
River Kwai
Al snel ontstond een vaste routine. Ik haalde haar op zaterdag op. Maandagochtend bracht ik haar naar haar werk. Woensdagavond at ik bij haar. Ik was tevreden.
Ons eerste weekendje samen weg. Antwerpen. Het zal een half jaar geweest zijn nadat ik haar had leren kennen
Het was gezellig, meer dan dat. Het was verschrikkelijk koud, maar we genoten van ons weekend samen. Maandagavond zette ik haar bij haar huis af. Ik wilde haar zeggen hoe ik had genoten, hoe geweldig ze was. In plaats daarvan sprongen de tranen in mijn ogen. In de grauwe, troosteloze parkeergarage onder haar appartementencomplex hielden we elkaar lang vast. Het duurde zeker drie kwartier voor ik uiteindelijk wegreed. Op dat moment besefte ik dat ik van haar hield.
Nog een belangrijk moment. Vakantie in Thailand. Anderhalf jaar later. Op weg naar de hutjes langs de River Kwai waar we zouden logeren. We scheerden in een bootje over de rivier. De duisternis was al ingevallen. Lisa en ik zaten naast elkaar. Ik sloeg mijn arm om haar heen en ze kroop dicht tegen me aan. Op dat moment dat ik bij mezelf dat dit de vrouw was waarmee ik samen oud zou worden.
Kort na deze vakantie werd mijn nieuwe appartement opgeleverd. Ik had het al gekocht voor ik Lisa leerde kennen. In eerste instantie was ze enthousiast. Het was groter, mooier en luxer dan het appartement waarin ik altijd had gewoond. Het eerste wat ik deed was haar een sleutel geven. We waren immers al 2 jaar bij elkaar en ik wilde dat ze het ook als haar thuis ging zien. Ze keek wat vreemd op, maar accepteerde hem.
Ik probeerde haar overal bij te betrekken. Bij elke aankoop, vroeg ik haar mening. Ik hoopte dat ze het als een gezamenlijke aankoop zou zien. Ik hoopte dat ze vroeg of laat de stap naar mijn appartement zou willen wagen. Ik merkte al snel dat ze er nog niet zo aan toe was. Na twee jaar was het voor mij een logische stap, maar ik wilde haar niet forceren.
Alles ging fout bij de inrichting. De stukadoor kampeerde drie weken in mijn huis zonder ook maar een poot uit te steken. Het duurde maanden voor de keuken echt af was. Nadat de badkamer was geplaatst was het zo’n rotzooi in huis dat ik na drie weken schoonmaken, nog steeds aan de plaatsing herinnerd werd. Het werd ook allemaal wat duurder dan ik dacht.
Het geld raakte op en ik raakte mijn motivatie volkomen kwijt. Dit werd nog versterkt, doordat elke keer dat Lisa maar dacht dat ik over samenwonen zou beginnen, onmiddellijk mijn appartement begon af te kraken. De buurt was maar zozo. Ze zag zichzelf er echt niet wonen. Niet leuk, maar ik dacht dat ze nog wel bij zou trekken. Uiteindelijk was het de enige logische keus in mijn ogen. Mijn appartement was immers veel groter dan het hare en leek me onmogelijk mijn spullen bij haar kwijt te raken.
Het had echter weinig zin haar tot een beslissing te dwingen. De beslissing moest van haar zelf komen. Ik liet het rusten en dacht dat het wel goed was zo
Na een jaar was ze nog steeds niet van gedachten veranderd. Maar ze begon wel te praten over iets nieuws zoeken voor ons samen. Het leek mij veiliger om het eerst een tijdje in mijn appartement te proberen, maar ik was blij dat ze in elk geval vooruit keek. En ik hield tenslotte van haar, dus het zou wel goed komen.
Vier maanden lang gingen we elke zondag op pad om naar huizen en buurten te kijken. We bezochten zo veel mogelijk open huizen routes. We waren er echt druk mee. In eerste instantie was ik wat voorzichtig, maar het enthousiasme van Lisa was aanstekelijk en al gauw ging ik er helemaal in op. Ik zag de toekomst rooskleurig voor me.
Hypotheekadviseur
Na vier maanden hadden we het dan gevonden. Prachtig huis. Vrijstaand, prima onderhouden, we konden er nog alle kanten mee op. Echt een huis voor misschien wel de rest van ons leven. We waren allebei enthousiast. De onderhandelingen verliepen vlotjes. We konden het kopen voor een prijs waarvan wij dachten dat het fair was. Toen kwamen de tegenvallers; mijn appartement bleek minder waard dan we zelf geschat hadden, er kwamen nog wat niet verwachte gebreken uit de bouwkundige keuring van het nieuwe huis. Ik ging nog eens rekenen en besefte dat het krap zou worden, maar het zou net moeten kunnen.
Lisa dacht daar anders over. Op een gegeven moment stuurde ze me een sms of ik haar wilde bellen. Het ging over het huis. Ik belde haar en ze vertelde me dat ze het totaal niet meer zag zitten. Dat ze al nachten wakker lag en zelf had moeten overgeven van de angst.
Ik reageerde totaal verkeerd. In plaats van haar te ondersteunen en rustig met haar te praten werd ik boos. Ik probeerde haar over te halen. Ik wilde het ook zo graag. Uiteindelijk heb ik haar nog kunnen overhalen met onze hypotheekadviseur te praten. Na zijn uitleg besefte ik dat het financieel gezien inderdaad niet het juiste moment was voor een dergelijke aankoop.
Ondertussen was er echter wel twijfel bij mij ontstaan. Was Lisa niet al angstig geworden, voordat bleek dat het geen gelukkige aankoop zou zijn. Wilde ze eigenlijk überhaupt nog wel samenwonen? Had onze relatie wel toekomst?
Kort daarna begon ze echter zelf over samenwonen. Ze zou bij mij intrekken. Ze kon ook niet anders, want inmiddels had ze haar eigen appartement al aan familie verkocht. Ik had het op dat moment verstandiger gevonden als ze haar eigen appartement nog even had kunnen aanhouden, maar ach, ik hield toch van haar en het zou wel loslopen.
De periode naar het samenwonen toe werd niet de beste in onze relatie. Ergens stelde ik haar nog steeds verantwoordelijk voor de mislukte aankoop van ons vrijstaande huis. In plaats van erover te praten, dook ik steeds meer achter mijn computer. Het leek voor Lisa echter niet zo’n probleem. Ze deed gewoon haar eigen dingetjes en ik had geen moment het gevoel dat ze ongelukkig was. En ondertussen hield ik toch ook nog van haar. Af en toe deden we nog wat samen. Een wandeling maken, de stad in of we bezochten familie. Ik dacht dat het goed was zo.
Een week voordat we zouden gaan samenwonen belde ze me op. ‘Kun je naar me toe komen; ik wil even met je praten’. Een knoop vormde zich in mijn maag. Ik haastte me naar haar toe en daar kwam het verhaal. Ze maakte zich zorgen over het samenwonen. Eigenlijk zag ze het niet meer zo zitten. In eerste instantie werd ik weer kwaad. Na bijna vier jaar samen, waren we nog steeds nergens en nu wilde ze ook al niet meer samenwonen?!
Wat bleken de redenen? Ze had een beetje het gevoel dat ze er alleen voorstond. Dat ik niet genoeg hielp. Ze kwam met twee voorbeelden waarin ik haar niet genoeg geholpen had. Ze was twee keer thuisgekomen en was dozen uit haar auto naar binnen gaan sjouwen en ik had haar niet uit mezelf geholpen. Ik legde haar uit dat ze het ten eerste ook niet gevraagd had, maar ook dat ik op die momenten met iets bezig was en dat ik ze als ze even gewacht had in mijn eentje was gaan halen. Dat begreep ze dan wel. Verder vond ze dat ik de laatste tijd nog al veel achter mijn computer zat. Dat klopte ook. We hadden immers niet zoveel hobby’s gemeen.
Ik probeerde haar te overtuigen. Haar appartement was ze toch al kwijt. Haar enige optie naast samenwonen was naar haar ouders te gaan. Als het samenwonen na een tijdje mis zou lopen, zou dat ook de enige mogelijkheid zijn. Het resultaat zou dus hetzelfde zijn, met het verschil dat ze het in elk geval zou hebben geprobeerd!
Ze leek gerustgesteld. Ze vertelde dat ze blij was dat we erover gepraat hadden. Dat een relatie iets was waaraan je moest werken. Dat we dingen zouden gaan vinden om samen te doen.
In de auto naar mijn huis was het stil. Ik was geschrokken, boos, angstig. In de lift naar boven zag ze mijn blik. Ze gaf me een kus en stelde me gerust.
De volgende dag besloot ik er met nieuwe energie tegenaan te gaan. Ik hing lampen op; Lisa ontdooide de koelkast en maakte schoon. Ik had het gevoel dat het wel goed zou komen.
Vier dagen voor de officiële samenwoondatum kwam ze weer bij me. We deden boodschappen. Onderweg probeerde ze mijn hand vast te pakken en zoals altijd stribbelde ik tegen. Dat was ons spel. Na het eten besloot ik niet achter mijn computer te duiken. We knuffelden wat op de bank en later in bed. Ze was vrolijk en lief. Er leek geen vuiltje aan de lucht.
Drie dagen later. De dag voordat we haar officieel zouden verhuizen. Om drie uur ’s middags belde ik haar om te vragen of ze mee ging boodschappen doen. Nee, ze had het te druk. Ze moest nog dozen inpakken. Ik vond het jammer, maar ik begreep het.
Wat spullen
Ik kluste nog, wat bezocht mijn ouders, deed boodschappen en kwam om 8 uur thuis. Lisa was er nog niet. Om half negen gaat de deur open. Geen vrolijk ‘hoooi’, zoals gebruikelijk. In plaats daar van ‘Ik wil even met je praten’. Uiteraard voelde ik de bui al hangen. Inderdaad. Ze had er nog eens over nagedacht en ze zag samenwonen nog steeds niet zitten. Het appartement beviel haar niet en de inrichting en ook de dozen kwamen weer boven tafel. Ze wilde eigenlijk voorlopig alleen nog maar een
LAT-relatie.
Ze zou wat spullen pakken en naar haar ouders gaan. Ze wilde een time out van drie weken. Wat vond ik daarvan? Wilde ik het liever meteen uitmaken of wilde ik er over denken?
Alles in me schreeuwde: ‘maak het uit!’. Ik besloot echter niet in een bui van emotie te reageren, maar er even over te denken. Zo vertrok ze. Ze vroeg nog of ik nog een kus wilde, maar ik kon het niet meer opbrengen.
Die nacht sliep ik niet. In mijn hoofd was mijn relatie van bijna vier jaar zojuist in duigen gevallen.
De volgende dag stapte ik in mijn auto en reed naar mijn zusje. Mijn twee kleine nichtjes zouden me wel wat afleiding bezorgen. Terwijl ik langs al die plekken reed die ik de afgelopen jaren alleen maar samen met Lisa bezocht, begon mijn boosheid wat te zakken. Het kon toch niet zomaar afgelopen zijn op deze manier? Ik hield nog steeds van haar en dat moest toch genoeg zijn?
Ik wilde echter wel zeker zijn van haar bedoelingen. Een time out van drie weken zag ik sowieso niet zitten. Een paar dagen nadat ze vertrokken was, stuurde ik haar een vertwijfelde mail. Was er nog iets te redden? Had ze echt geen ander? Wilde ze het niet uitmaken en dacht ze dat het makkelijker was in twee stappen? Gespannen wachtte ik op een reactie. Een dag ging voorbij, een tweede, een derde. Toen hield ik het niet meer. Ik moest en zou een antwoord hebben. Ik stuurde haar een boze mail waarin ik een reactie eiste.
De volgende dag belde ze. ‘Ik wil even met je praten’. Daar was de gevreesde zin weer. Mijn hart zakte in mijn schoenen. ‘Ik zal je de moeite besparen’, snauwde ik, ‘jij wilt het uitmaken!’. Ja, dat wilde ze, zei ze. Maar hoe zat het met haar spullen die al bij mij stonden? Toen hield ik het niet meer. Er brak iets in me. ‘Waarom in godsnaam, Lisa? Ik had gelijk, he? Je hebt een ander, niet?’ Lisa barstte in tranen uit.
Nee, dat was niet zo. Er was geen ander. Ik stuurde toch boze mailtjes. Ik wilde het toch uitmaken? Ik verzekerde haar dat dat niet zo was. Dat ik een oplossing wilde vinden. Maar dat we wel zo snel mogelijk moesten praten. Ik wilde geen drie weken wachten. Ze was het met me eens. We maakten een afspraak voor vier dagen later op een parkeerplaats aan het water. Ik hing de telefoon op en haalde opgelucht adem. Onze relatie was zojuist door het oog van de naald gekropen.
In de vier dagen daarna, werd ik weer helemaal enthousiast. Ik begon na te denken en plannen te maken. Ik zou haar wat tijd geven om aan het idee van samenwonen te wennen en ondertussen zouden we samen het appartement gaan opknappen; precies zoals ze het wilde hebben. Ik bedacht ook wat er mis was met onze relatie.
De laatste maanden was het inderdaad wel wat minder geweest. We hadden nooit ruzie, maar het was allemaal wat gezapig geworden.
We deden als we samen waren eigenlijk alleen nog maar onze eigen dingetjes. Ik zat meestal achter mijn pc of lag op de bank tv te kijken. Lisa las wat of internette. Het werd echt tijd dat we wat tijd aan elkaar gingen besteden. We zouden dingen gaan zoeken om samen te doen. Een massagecursus, kookcursus of een cursus Spaans, wat vaker naar de bioscoop of misschien eens naar het theater. We zouden wel iets vinden.
Ik besefte ook dat we wat vaker moesten praten. Ik bedacht opeens hoeveel dingen ik nog niet van haar wist. Over haar verleden, geloofde ze ergens in. Maar ik besefte ook dat ik heel veel kleine dingen niet kon bedenken zoals haar favoriete film.
Ik besloot voor mezelf dat deze crisis wel eens precies kon zijn wat onze relatie nodig had gehad. Een stimulans om er weer aan te gaan werken en een impuls om er van te maken wat we er beiden van verwacht hadden. Ik kon niet wachten tot ik haar weer zou zien.
De dag van het weerzien brak eindelijk aan. Ik vertrok extra vroeg uit mijn werk om vooral maar op tijd te zijn. Onderweg kocht ik voor ons beide wat te drinken en wat snoep, want we zouden veel te bespreken hebben. Ik arriveerde uiteindelijk wat te vroeg.
Ik nam plaats op een hekje en wachtte.
Waarom??
Haar auto draaide de parkeerplaats op. Lisa stapte uit.
Mijn hart stokte in mijn keel. Aan haar hele houding zag ik al dat er iets niet goed zat. Ik liep naar haar toe. Ik wilde haar kussen, maar door de afstandelijke blik in haar ogen besloot ik er maar van af te zien.
Vertwijfeld stonden we elkaar aan te kijken. Ik stelde voor maar een stukje te gaan lopen. Zwijgend liep ze naast me. Ik besloot het woord maar te nemen. 'Goed', zei ik, 'je hebt nou nog vier dagen extra kunnen nadenken. Is dit wat jou betreft een gesprek waarin we gaan proberen de situatie op te lossen of is dit wat jou betreft een afscheid?'
Het bleef heel even stil.
'Het tweede', zei ze.
Mijn hart sloeg over.
Schok, verbazing, afgrijzen. Dit had ik nooit verwacht. Vier dagen had ik in een roes geleefd en voordat ik ook maar iets van mijn goede bedoelingen duidelijk had kunnen maken was het al over.
Het bleef verder stil van haar kant. 'Waarom?', bracht ik uit.
Daar kwamen de verhalen over de dozen weer. Er kwam een verhaal dat ik soms geen zin zou hebben bepaalde vrienden te bezoeken. Verder alleen twee clichés; we zouden te verschillend zijn en 'ze was veranderd'. Ik probeerde haar te overtuigen.
Dit waren toch geen redenen? Dit kon toch niet waar zijn?
Ik had willen smeken, maar aan haar houding merkte ik dat het geen zin meer had. De hele tijd had ze mijn blik vermeden en zelfs als ze naar me keek, was haar blik in zichzelf gekeerd, koud. We liepen terug naar onze auto's. Daar stopten we nog even. Ik probeerde te bedenken hoe ik afscheid kon nemen, maar ze was me voor.
'Er waren ook wel wat leuke momenten', zei ze. Op dat moment sloeg ik dicht.
Wel wat leuke momenten?! Bijna vier jaar waren we samen geweest, bijna vier jaar had ze naast me in bed gelegen en dan waren er 'wel wat leuke momenten' geweest?
Ik kon mijn oren niet geloven. 'Stap maar in je auto', zei ik, 'ik blijf nog even'. En daar ging ze dan. Ik was verbijsterd
Die nacht sliep ik niet. De hele nacht ijsbeerde ik door mijn huis en haalde alle spullen weg die me aan haar deden denken. Ik verzamelde al haar spullen in de gang, zodat ze ze zo snel mogelijk weg zou kunnen halen. Het enige wat ik kon denken was 'waarom, waarom, WAAROM!!!!'
Het werd licht en ik stapte in mijn auto. Onderweg besefte ik pas echt wat er was gebeurd
Het was voorgoed over en ik zou Lisa nooit meer zien. De hele weg huilde ik
Ik had haar gevraagd me te mailen wanneer ze voor haar spullen zou komen. Lisa was altijd heel doortastend geweest. Ze nam een beslissing en ze handelde. Vandaar dat ik ook de volgende dag al een mailtje had verwacht.
Na vier dagen niks gehoord te hebben, was ik het zat. Ik had het al moeilijk genoeg zonder dat ik elke dag aan haar werd herinnerd. Elke dag als ik thuiskwam, zat de pop van een kameel, die we samen in Egypte hadden gekocht me in de gang weer aan te staren.
Ik besloot haar zelf maar te mailen.
Ik kreeg snel antwoord. Op zakelijke toon meldde ze dat ze over twee weken voor het eerst tijd had.
Ik was verbijsterd. Hoe kon ze zo omgaan met mijn gevoelens. Hoe was het mogelijk dat ze zo luchthartig met de situatie omging? Wat voor dingen konden er belangrijker zijn dan dit zo snel mogelijk afronden? Kon het haar dan allemaal niets schelen?
Ik schreef haar een emotioneel mailtje, dat ze haar spullen de volgende dag kon komen ophalen
De volgende dag haalde ze inderdaad haar spullen weg.
Toen ik thuiskwam en een lege hal aantrof sloeg het besef opnieuw toe. Ondanks dat ik met mijn verstand al lang wist dat het over was, had ik tot dan toe altijd stiekem nog hoop gehad dat ze zou beseffen hoe absurd haar redenen waren. Dat ze misschien nog zou terugkomen. Nu wist ik dat het definitief voorbij was.
De volgende weken ontving ik nog een paar mailtjes. De sleutel die ze had achtergehouden, haar post die nog naar mij werd doorgestuurd. Alles op zakelijke en onemotionele toon.
Bij elke mail werd ik bozer. Bij elke mail groeide mijn onbegrip. Ik hoopte op een duidelijke reden. Iets van excuses voor de manier waarop alles was gelopen. Hoe kon ze me nu zo behandelen?
Ik probeerde alles. Ik stuurde boze mailtjes. Ik stuurde emotionele mailtjes, waarin ik haar zei hoe ik haar miste. Ik maakte mijn excuses voor de dingen die ik fout had gedaan en probeerde haar te bedanken voor de afgelopen vier jaar in de hoop dat ze zelf ook iets van verantwoording zou nemen en zou zeggen dat het ook wel wat voor haar had betekend.
Ze negeerde het. Ik werd helemaal gek. In mijn hoofd zag ik haar al mijn mails aan haar collega's laten lezen en er hartelijk om lachen. Ook dat mailde ik haar.
Ik had al spijt toen ik de verzendknop had ingedrukt.
Ondertussen maakten mijn gedachten overuren. Ik bedacht dat ze gewoon te jong, te onzeker was geweest toen ik haar leerde kennen. Dat ze op me was gevallen, omdat ik ouder, ervarener en rustiger was. Dat ze onze relatie gebruikt had om haar zelfvertrouwen op te vijzelen.
Het was geen toeval dat het misliep kort nadat ze van baan was veranderd. Het ging nu eindelijk goed op haar werk en ze had sinds kort haar eigen auto. Ik was gedumpt, omdat ze me niet meer nodig had. Misschien had ze op haar werk zelfs wel iemand anders ontmoet. Ik vond het een plausibele verklaring. Ik mailde haar die in de hoop op een bevestiging of een ontkenning.
Het bleef stil.
Ik besloot het erbij te laten. Ze had overduidelijk geen behoefte om zichzelf te verklaren. Ik verwachtte nooit meer wat van haar te horen.
Een week later kwam er weer een mailtje van Lisa. Weer ontwijkend, maar de toon was iets vriendelijker. Meteen kreeg ik het weer moeilijk. Ik had zo mijn best gedaan verder te gaan.
Alles kwam ineens weer terug. Ik besloot haar nog eens om haar redenen te vragen. Weer geen reactie.
Mijn boosheid had ondertussen de overhand gekregen. Hoe durfde ze me zo te behandelen. Dit keer liet ik me niet zomaar negeren. Na een paar dagen stuurde ik haar een ferm mailtje, waarin ik een uitleg eiste! Ze mailde terug dat ze haar best zou doen om deze zo spoedig mogelijk te mailen.
Onzinniger
Mijn woede sloeg om in spanning. Eindelijk zou ik het dan weten. Eindelijk zou ik verder kunnen. Dezelfde avond nog kwam de uitleg.
Ik las hem en was verbijsterd, woedend. Haar toon bitter en hatelijk. Ze begon met onze relatie te bestempelen als een weekend/ vakantie relatie. Vergeten waren de mooie momenten; het moment in de auto na ons weekendje Antwerpen, de pret die we soms gehad hadden. Vergeten waren de verdrietige momenten. Het verdriet om onze katten die waren overleden, mijn opa. Het was niet meer geweest dan een weekend/ vakantie relatie! De redenen waren bijna exact dezelfde als die ze al genoemd had. De manier van huishouden
Toegegeven ik ben slordig, maar ik had altijd beseft dat ik hier verandering in had moeten aanbrengen als ze bij me zou komen wonen. De van samenleven (wat ze daar ook mee bedoelde). Natuurlijk was de laatste periode in onze relatie iets minder geweest.
Dat was nu juist waar we aan hadden moeten werken. Mijn omgang met vrienden, een punt wat hoe meer ik er over nadacht steeds onzinniger en minder waar begon te lijken. Hoe vaak had ze niet bij mij op de bank zitten huilen, omdat haar ouders haar onder druk zetten. En dan zou ik niet goed met mijn familie omgaan?
Als reden durfde ze ook nog te noemen dat ik alleen maar grote, dure, luxe aankopen deed. Hoe bedacht ze het! Dit had toch totaal niet met onze relatie te maken? Verder weer clichés: onze verschillen in karakter en opvoeding. Zonder enige nadere uitleg. Natuurlijk waren we verschillend van karakter. Maar daarin vulden we elkaar alleen maar aan. Ze verwees naar mijn boze en emotionele mailtjes van de afgelopen tijd. Alsof ik geen enkel recht had om boos te zijn na de manier waarop ze me behandeld had.
Haar redenen waren een regelrechte belediging. Zulke kleine dingen. Wat ze eigenlijk betwijfelde waren mijn goede intenties. Mijn intenties om haar gelukkig te maken
Een ding echter raakte me zeer. In haar mailtje schreef ze dat ze al weken stilletjes huilend op de bank had gezeten. Hoe kon het dat ik dat niet had gezien? Was ik dan zo met mijn eigen dingen bezig geweest? Had ik het niet willen zien?
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Als ik dit had gemerkt had ik haar er misschien nog doorheen kunnen slepen. Aan de andere kant had ze natuurlijk gewoon iets kunnen zeggen.
Vrijuit ging Lisa natuurlijk zeker niet.
Maar duidelijkheid had ik natuurlijk nog steeds niet. Dit konden toch geen redenen zijn om een relatie te beëindigen? Er moest meer zijn. Ik besloot haar onder druk te zetten. Ik stuurde mail op mail, waarin ik haar redenen betwijfelde. Ik belde haar, sprak haar voicemail in. Ik moest en zou haar zien, spreken. Ik wilde het verhaal uit haar trekken.
Ik wilde dat ze me recht in de ogen zou kijken en haar horen zeggen dat ze niet meer van me hield. Want dat was toch immers wat telde? Nooit had ik haar horen spreken over 'houden van'. Over gevoelens
Er kwam geen reactie. Ik dacht en ik dacht. En toen besefte ik het. Voor haar waren dit de redenen! Het feit dat ik haar verdriet niet had gezien, had haar zo kwaad gemaakt dat deze dingen voor haar genoeg waren geworden. Voor Lisa waren deze dingen genoeg om er mee op te houden.
Ze was altijd al angstig geweest om samen te gaan wonen en het feit dat ze haar appartement al verkocht had en eigenlijk niet terug kon had haar gevoelens alleen maar versterkt. Ze had zichzelf geforceerd door het te willen doorzetten en dat was haar noodlottig geworden.
Haar angstgevoelens waren sterker geworden dan haar liefde en had deze verdreven.
Ik moet nu verder.
Misschien had ik mijn relatie kunnen redden als ik beter had opgelet. Als ik gezien had hoe moeilijk ze het de laatste tijd had gehad. Misschien had ik haar angst om samen te wonen weg kunnen nemen door juist haar kleine irritaties op te lossen.
Maar de problemen waren natuurlijk al eerder ontstaan. Ik was er altijd vanuit gegaan dat mijn liefde voor haar voldoende was. Dat omdat ze nooit signalen had afgegeven dat er dingen waren die haar niet bevielen, alles wel goed zou zitten.
Ik besef nu dat ik te weinig met haar gepraat heb. Dat dit ook nodig is als het goed gaat. Of als je denkt dat het goed gaat. Ik had onze relatie te veel als vanzelfsprekend beschouwd.
Haar angsten en twijfels over samenwonen zou ik nooit hebben kunnen wegnemen. Maar als we eerst onze relatie op orde zouden hebben gebracht had dat haar misschien voldoende motivatie kunnen opleveren om het te proberen.
Maar ik moet vooral verder in de wetenschap dat zij hem had kunnen redden als ze dat echt gewild had. Haar punten waren voor mij klein en oplosbaar. Die kans heeft ze me nooit willen geven.
Er moet al veel langer iets mis zijn geweest voor haar. Ze heeft het nooit de moeite gevonden hier actie op te ondernemen. Ze had zelf wel gezegd dat ze besefte dat een relatie iets is waar je aan moet werken. Ze had echter nooit enige poging ondernomen.
Voor Lisa was de wereld zwartwit. Mensen kunnen niet veranderen. Gedrag kan niet veranderen. Als een relatie niet helemaal gaat zoals gepland was hij verloren.
Er is een belangrijk verschil tussen ons, waarom we waarschijnlijk inderdaad nooit bij elkaar gepast hebben
Onze opvatting over liefde.
Lisa heeft bij de eerste echte problemen meteen de handdoek in de ring gegooid. Voor mij betekent liefde dat je het niet zomaar opgeeft en er eerst alles aan doet om je problemen te overwinnen.
Rens Rijkhart
